Victor, znany również jako Dziecko z Aveyron został znaleziony w lesie we Francji w 1800 roku. Wcześniej był dwukrotnie łapany w sąsiednim departamencie Tarn, ale za każdym razem uciekał. W momencie schwytania miał około 11-12 lat i był całkowicie dziki – nie potrafił mówić ani poruszać się na dwóch nogach, miał przerośnięte włosy i zgrubiałe paznokcie, a na całym ciele posiadał kilkadziesiąt blizn.
Na rozkaz ministra spraw wewnętrznych Lucjana Bonaparte Victor został przywieziony do Paryża, gdzie zajmował się nim Jean Marc Gaspard Itard, lekarz specjalizujący się w leczeniu głuchoniemych. Itard wraz z pomocą swojej gospodyni, pani Guérin, postanowił nauczyć chłopca języka i dobrych manier takich jak jedzenie przy stole czy chodzenie w wyprostowanej postawie. Itard wierzył, że dwie rzeczy oddzielają ludzi od zwierząt: empatia i język. Chciał ucywilizować Victora poprzez system mozolnego treningu i kar. Był to bardzo trudny proces, ponieważ Victor był oporny i często uciekał z domu, aby wrócić do lasu.
Nauka zmusiła Victora do przełamania swojego dzikiego zachowania i nauczenia się umiejętności, które były dla niego całkowicie obce. Mimo to Itard nie poddawał się i pracował z Victorem przez pięć lat. Choć chłopiec nauczył się kilku słów np. lait (fr. „mleko”), mon Dieu (fr. „mój Boże”), to w większości nie był w stanie się komunikować. Itard odnotowywał jednak wiele drobnych postępów i ludzkich odruchów u chłopca, np. kiedy pewnego wieczoru pani Guérin nakrywała do stołu, opłakując stratę męża, Victor przerwał to, co robił, i okazał wobec niej pocieszające zachowanie. Victor zmarł na zapalenie płuc w Paryżu w 1828 r. w domu pani Guérin, nigdy nie nauczył się mówić.
Współcześnie uważa się, że choć Victor urodził się zdrowy, w toku jego dojrzewania musiały rozwinąć się poważne zaburzenia psychiczne – najbardziej prawdopodobnym jest to, że chłopiec był w spektrum autyzmu. Victor nie był jedynym wilczym dzieckiem. Podobne przypadki są zapisane w historii. Jednym z najbardziej znanych jest Genie, dziewczynka znaleziona w 1970 roku, która spędziła większość swojego dzieciństwa uwięziona w ciemnym pokoju. Podobnie jak w przypadku Victora, jej izolacja spowodowała poważne zaburzenia rozwoju. Innym przykładem są Kamala i Amala, dwie dziewczynki znalezione w 1920 roku w Indiach, które żyły z wilkami. Ich doświadczenia były podobne do tych, jakie przeżył Victor, nigdy też nie opanowały języka.
Historia Victora zainspirowała znanego francuskiego reżysera François Truffaut. Była to jedna z najważniejszych postaci francuskiej kinematografii. Urodził się w Paryżu 6 lutego 1932 roku jako syn nieznanego ojca i Janine de Montferrand. Wychowywany przez babcię, która zaszczepiła w nim miłość do książek i filmów. Po jej śmierci zamieszkał z matką i jej mężem, Rolandem Truffaut, który uznał go za swojego syna i dał mu swoje nazwisko. Truffaut miał trudne dzieciństwo, często zmieniał miejsca pobytu i uciekał z domu, regularnie wagarował, po wydaleniu z kilku różnych szkół postanowił samodzielnie się kształcić, poza systemem edukacji. Jego najbardziej znanym filmem jest „400 batów” z 1959 r. jest to historia chłopca. który jest osamotniony i niekochany. Podobną tematykę Truffaut porusza też w „Dzikim dziecku”, która jest jego autorską wersją historii Victora.
W „Dzikim dziecku” („L’enfant sauvage” 1970) Truffaut opowiada historię Victora (Jean-Pierre Cargol) złapanego przez miejscowych wieśniaków i wystawianego na jarmarkach jako atrakcja dla gawiedzi. Chłopiec trafia do ośrodka dla głuchoniemych, gdzie jednak nie nawiązuje żadnego kontaktu z rówieśnikami. Świat naukowy, którego częścią jest Philippe Pinel, uważa go w przeważającej mierze za upośledzonego umysłowo, który został z tego powodu porzucony. Jednak dr Itard (François Truffaut) uważa, że to, co wydaje się upośledzeniem umysłowym, jest wynikiem braku kontaktu z ludźmi. Itard bierze chłopca do wiejskiego domu, bliżej natury, z pomocą gosposi myje go i strzyże, ubiera w cywilizowane ubrania oraz zaczyna uczyć dobrych manier oraz artykulacji dźwięków. Victor wydaje się osiągać postęp, ale zaraz później następuje regres. Podczas wszystkich tych zabiegów doktor Itard zaczyna się zastanawiać nad tym, dlaczego chłopiec zdaje się wybierać milczenie i uparcie odmawia wszystkiego, co cywilizowane. Zaczyna dochodzić do wniosku, że Victor nie jest upośledzony – taka jest jego natura i nie można z nią walczyć.
